Zachodnia eschatologia

Nauka apokaliptyki zaklada bierny stosunek do wydarzen historii. Wszelkie czynne dzialania sa zbedne. Los historii swiata jest z gory okreslony i byloby absurdem przeciwdzialac mu. W stylu apokaliptycznym przewaza strona bierna. W apokalipsach nikt nie "dziala", lecz wszystko "sie dzieje". Nie: "Bog slyszy krzyki", lecz: "Krzyki dobiegaja Boga". Nie: "Mesjasz wyrokuje o ludziach", lecz: "zapada wyrok nad ludem". Pasywny styl apokaliptyki, ktory mozna spotkac rowniez u Karola Marksa, jest ugruntowany w braku wiary w czlowieka. Dlugi okres cierpienia, powtarzajace sie rozczarowania, miazdzaca sila zla, potworny kolos demonicznego krolestwa swiatowego - wszystko to pozwoliloby apokaliptyce zwatpic w odkupienie, gdyby zalezalo ono od woli i checi czlowieka. Zreszta zlo nie jest samym tylko ludzkim odruchem. Zlo jako ludzki odruch jest tylko jedna z wielu postaci zla, a przy tym najbardziej powierzchowna. Zlo jest raczej istota swiata, sila kosmiczna. Dlatego kiedy u kresu postac swiata przeminie, wraz z nia przeminie takze zlo jako ludzki odruch. Jacob Taubes (1923-1987) - urodzony w Wiedniu zydowski filozof religii. Wykladal filozofie religii i hermeneutyke na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, na Harvardzie, Princeton, Columbii, a od lat 60. we Freie Universität w Berlinie. Za zycia opublikowal tylko jedna ksiazke, byla to wlasnie Zachodnia eschatologia (1947). Posmiertnie ukazaly sie jego wyklady o teologii politycznej apostola Pawla oraz zbior artykulow Vom Kult zur Kultur: Bausteine zu einer Kritik der historischen Vernunft (1996) stanowiacy podstawe wydanego po polsku w 2013 roku tomu Apokalipsa i polityka. Eseje mesjanskie.