Nigdzie na ziemi Powroty Opowiadania

Wspomnienia Nigdzie na ziemi sa swego rodzaju kontynuacja dziennika wojennego Zima o poranku, opisuja trudne proby odnalezienia sie w powojennej rzeczywistosci osoby, ktorej wspolczesna humanistyka nadalaby miano wygnanca. Janina Bauman, wspomina Polske powojenna: zaraz po zakonczeniu wojny, kiedy podejmuje dalsza edukacje, rozwazanie wyjazdu do Palestyny, poznanie swego przyszlego meza Zygmunta Baumana, wspolne studia, swa wieloletnia prace dla Filmu Polskiego, po Marzec 1968 roku, kiedy zmuszono Baumanow do porzucenia ojczyzny i ponownego poszukiwania tozsamosci. O powojennych latach (1945-1968) i ksztaltujacym sie wowczas moralnie relatywnym swiecie Janina Bauman pisze z niezwykla szczeroscia, wystrzegajac sie roli jedynie slusznie widzacego sprawy "ostatniego sprawiedliwego". Na ksiazke skladaja sie (poza wspomnieniami) mikropowiesc i opowiadania - wszystkie one wzajemnie sie uzupelniaja, a fikcyjne postaci stworzone przez Janine Bauman przegladaja sie w jej wspomnieniach. Nigdzie na ziemi... wpisuje sie w powracajaca dyskusje o odpowiedzialnosci za Innego i tozsamosci Polakow po Marcu '68. Nie jest jednak ksiazka rozliczeniowa, a raczej czyms znacznie wazniejszym: glosem-swiadectwem czlowieka, jego "malej" historii, ktora w zawirowaniach XX wieku podzielilo tysiace innych.